Η προσφορά νερού σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την παγκόσμια κοινότητα.
Ηδη ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του πλανήτη εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό είτε λόγω της ραγδαίας ερημοποίησης άλλοτε γόνιμων εκτάσεων, ως συνέπεια της παγκόσμιας κλιματολογικής αλλαγής, είτε λόγω υπερεκμετάλλευσης των διαθέσιμων υδάτινων πόρων από τη γεωργία, είτε λόγω της μόλυνσής τους από τη βιομηχανία.
Παγκοσμίως, το 10% της κατανάλωσης νερού οφείλεται στα νοικοκυριά, το 20% στη βιομηχανία και το 70% στην αγροτική παραγωγή. Αυτό σημαίνει ότι καταναλώνουμε πολύ περισσότερο νερό εμμέσως, μέσα από τρόφιμα και βιομηχανικά προϊόντα, παρά άμεσα σβήνοντας τη δίψα μας, χαλαρώνοντας κάτω από το ντους ή πλένοντας το αυτοκίνητο.
Ενας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός χωρών αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία στο να αρδεύσουν τις καλλιέργειές τους και επομένως να θρέψουν τον πληθυσμό τους, ο οποίος αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς. H Κίνα αν και διαθέτει τα τρίτα μεγαλύτερα αποθέματα πόσιμου νερού στον πλανήτη (6,4% επί του συνόλου), φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις παγκοσμίως ως προς την ποσότητα νερού που αναλογεί σε κάθε κάτοικό της, ως συνέπεια του τεράστιου πληθυσμού της.
Η ποσότητα αυτή, μάλιστα, αναμένεται να υποχωρήσει σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα ώς το 2030. Κατά συνέπεια, η Κίνα χάνει ετησίως καλλιεργήσιμη γη με έκταση μεγαλύτερη της Σερβίας! Ανάλογα απαισιόδοξες είναι οι προβλέψεις και για την Ινδία, όπου ο υδροφόρος ορίζοντας υποχωρεί με ανησυχητικό ρυθμό λόγω της ανεξέλεγκτης άρδευσης. H ζήτηση αναμένεται να υπερβεί τα εγχώρια φυσικά αποθέματα ώς το 2050.
Ετσι, εκτιμάται ότι οι δυο αναδυόμενες υπερδυνάμεις θα ξεκινήσουν τις μαζικές εισαγωγές νερού. Το ερώτημα είναι, από πού; Μια ματιά στον χάρτη δίνει μια πρώτη απάντηση. Τα τεράστια ποτάμια της Σιβηρίας, όπως ο Ομπ, ο Λένας, ο Ιρτύς και ο Ιενεσέης, μοιάζουν με φυσικούς αγωγούς που μεταφέρουν το πολυτιμότερο αγαθό για την ανθρώπινη επιβίωση.
Πολυάριθμους και τεράστιους ποταμούς έχει και η Βραζιλία, με πρώτον τον Αμαζόνιο, όμως οι φαινομενικά ανεξάντλητοι υδάτινοι πόροι της δοκιμάζονται από μια νεότευκτη βιομηχανική δραστηριότητα που αναπτύσσεται ραγδαία: τη βιομηχανία βιοκαυσίμων. Τα τελευταία 30 χρόνια η Βραζιλία είναι η κορυφαία στον κόσμο παραγωγός αιθανόλης, ενός αλκοόλ που προέρχεται από δημητριακά, όπως το καλαμπόκι και τα ζαχαροκάλαμα, και χρησιμοποιείται ως καύσιμο για αυτοκίνητα.
Σήμερα, η αιθανόλη αντιστοιχεί σε πάνω από το 40% των καυσίμων που χρησιμοποιούν στα αυτοκίνητά τους οι Βραζιλιάνοι. Το παράδειγμα της Βραζιλίας έχουν αντιγράψει και οι ΗΠΑ. Τα οφέλη είναι προφανή: τα βιοκαύσιμα ήταν αρκετά φθηνότερα από το πετρέλαιο.Λιγότερο προφανές είναι το τίμημα: Οι καλλιέργειες δημητριακών απαιτούν μεγάλη κατανάλωση νερού, ενώ η συνεχής επέκτασή τους έχει ως συνέπεια την αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων τροπικού δάσους.
Αν συνυπολογιστούν οι εκτιμήσεις για την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού από τα 6 στα 8 δισεκατομμύρια ώς το 2050, τότε το? υδάτινο μέλλον του πλανήτη προδιαγράφεται δυσοίωνο.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
1. Aπαιτούνται περίπου 1.000 λίτρα νερού για να παραχθεί 1 κιλό ψωμί. Επομένως, απαιτούνται 260 κυβικά νερού για να τραφεί ένα άτομο επί ένα έτος με χορτοφαγική διατροφή.
2. Αν στην παραπάνω διατροφή προστεθεί το κρέας σε ποσοστό 20% της διατροφής ενός ατόμου, απαιτείται διπλάσια ποσότητα νερού σε σχέση με έναν χορτοφάγο.
3. Η αρόσιμη γη αυξήθηκε οριακά -παγκοσμίως- την περίοδο 1960-2000. Κατά συνέπεια, η παγκόσμια κατά κεφαλήν καλλιεργήσιμη έκταση συρρικνώθηκε από τα 0,45 εκτάρια στα 0,25.
4. Η έκρηξη της αστικοποίησης ανταγωνίζεται τη γεωργία στην διασφάλιση υδάτινων πόρων. Το 1950, υπήρχαν 86 πόλεις με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου. Το 2000, υπήρχαν 387. Το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα στις πόλεις, όταν το 1950 ζούσε το 29%. Το εν λόγω ποσοστό θα έχει αυξηθεί στο 60% ώς το 2030.
5. Οι συνέπειες της άνισης αύξησης της ζήτησης σε νερό είναι ήδη ορατές: Εντεκα χώρες, οι οποίες φιλοξενούν σχεδόν το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν αρνητικό ισοζύγιο υπόγειων υδάτων.
πηγη: ethnos.gr
Ηδη ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του πλανήτη εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό είτε λόγω της ραγδαίας ερημοποίησης άλλοτε γόνιμων εκτάσεων, ως συνέπεια της παγκόσμιας κλιματολογικής αλλαγής, είτε λόγω υπερεκμετάλλευσης των διαθέσιμων υδάτινων πόρων από τη γεωργία, είτε λόγω της μόλυνσής τους από τη βιομηχανία.
Παγκοσμίως, το 10% της κατανάλωσης νερού οφείλεται στα νοικοκυριά, το 20% στη βιομηχανία και το 70% στην αγροτική παραγωγή. Αυτό σημαίνει ότι καταναλώνουμε πολύ περισσότερο νερό εμμέσως, μέσα από τρόφιμα και βιομηχανικά προϊόντα, παρά άμεσα σβήνοντας τη δίψα μας, χαλαρώνοντας κάτω από το ντους ή πλένοντας το αυτοκίνητο.
Ενας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός χωρών αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία στο να αρδεύσουν τις καλλιέργειές τους και επομένως να θρέψουν τον πληθυσμό τους, ο οποίος αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς. H Κίνα αν και διαθέτει τα τρίτα μεγαλύτερα αποθέματα πόσιμου νερού στον πλανήτη (6,4% επί του συνόλου), φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις παγκοσμίως ως προς την ποσότητα νερού που αναλογεί σε κάθε κάτοικό της, ως συνέπεια του τεράστιου πληθυσμού της.
Η ποσότητα αυτή, μάλιστα, αναμένεται να υποχωρήσει σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα ώς το 2030. Κατά συνέπεια, η Κίνα χάνει ετησίως καλλιεργήσιμη γη με έκταση μεγαλύτερη της Σερβίας! Ανάλογα απαισιόδοξες είναι οι προβλέψεις και για την Ινδία, όπου ο υδροφόρος ορίζοντας υποχωρεί με ανησυχητικό ρυθμό λόγω της ανεξέλεγκτης άρδευσης. H ζήτηση αναμένεται να υπερβεί τα εγχώρια φυσικά αποθέματα ώς το 2050.
Ετσι, εκτιμάται ότι οι δυο αναδυόμενες υπερδυνάμεις θα ξεκινήσουν τις μαζικές εισαγωγές νερού. Το ερώτημα είναι, από πού; Μια ματιά στον χάρτη δίνει μια πρώτη απάντηση. Τα τεράστια ποτάμια της Σιβηρίας, όπως ο Ομπ, ο Λένας, ο Ιρτύς και ο Ιενεσέης, μοιάζουν με φυσικούς αγωγούς που μεταφέρουν το πολυτιμότερο αγαθό για την ανθρώπινη επιβίωση.
Πολυάριθμους και τεράστιους ποταμούς έχει και η Βραζιλία, με πρώτον τον Αμαζόνιο, όμως οι φαινομενικά ανεξάντλητοι υδάτινοι πόροι της δοκιμάζονται από μια νεότευκτη βιομηχανική δραστηριότητα που αναπτύσσεται ραγδαία: τη βιομηχανία βιοκαυσίμων. Τα τελευταία 30 χρόνια η Βραζιλία είναι η κορυφαία στον κόσμο παραγωγός αιθανόλης, ενός αλκοόλ που προέρχεται από δημητριακά, όπως το καλαμπόκι και τα ζαχαροκάλαμα, και χρησιμοποιείται ως καύσιμο για αυτοκίνητα.
Σήμερα, η αιθανόλη αντιστοιχεί σε πάνω από το 40% των καυσίμων που χρησιμοποιούν στα αυτοκίνητά τους οι Βραζιλιάνοι. Το παράδειγμα της Βραζιλίας έχουν αντιγράψει και οι ΗΠΑ. Τα οφέλη είναι προφανή: τα βιοκαύσιμα ήταν αρκετά φθηνότερα από το πετρέλαιο.Λιγότερο προφανές είναι το τίμημα: Οι καλλιέργειες δημητριακών απαιτούν μεγάλη κατανάλωση νερού, ενώ η συνεχής επέκτασή τους έχει ως συνέπεια την αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων τροπικού δάσους.
Αν συνυπολογιστούν οι εκτιμήσεις για την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού από τα 6 στα 8 δισεκατομμύρια ώς το 2050, τότε το? υδάτινο μέλλον του πλανήτη προδιαγράφεται δυσοίωνο.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
1. Aπαιτούνται περίπου 1.000 λίτρα νερού για να παραχθεί 1 κιλό ψωμί. Επομένως, απαιτούνται 260 κυβικά νερού για να τραφεί ένα άτομο επί ένα έτος με χορτοφαγική διατροφή.
2. Αν στην παραπάνω διατροφή προστεθεί το κρέας σε ποσοστό 20% της διατροφής ενός ατόμου, απαιτείται διπλάσια ποσότητα νερού σε σχέση με έναν χορτοφάγο.
3. Η αρόσιμη γη αυξήθηκε οριακά -παγκοσμίως- την περίοδο 1960-2000. Κατά συνέπεια, η παγκόσμια κατά κεφαλήν καλλιεργήσιμη έκταση συρρικνώθηκε από τα 0,45 εκτάρια στα 0,25.
4. Η έκρηξη της αστικοποίησης ανταγωνίζεται τη γεωργία στην διασφάλιση υδάτινων πόρων. Το 1950, υπήρχαν 86 πόλεις με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου. Το 2000, υπήρχαν 387. Το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα στις πόλεις, όταν το 1950 ζούσε το 29%. Το εν λόγω ποσοστό θα έχει αυξηθεί στο 60% ώς το 2030.
5. Οι συνέπειες της άνισης αύξησης της ζήτησης σε νερό είναι ήδη ορατές: Εντεκα χώρες, οι οποίες φιλοξενούν σχεδόν το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν αρνητικό ισοζύγιο υπόγειων υδάτων.
πηγη: ethnos.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου